Check!

Het is 7.55 als ik De Lindenhof binnenstap. Een zonnige werkdag, klaar om te beginnen. Thuis check ik mijn ‘weer’-app. Dan weet ik precies hoe we ons gaan voorbereiden. Speelt de drukte binnen af, of wordt het een terrasdag. Tja.. het is natuurlijk een wezenlijk verschil; Moet ik de voorraad deodorant en zonnebrand gaan checken of het aantal flessen bio-ethanol om de haard te vullen.

Lichten aan, check. Vaatwasser aan, check. Wasgoed verzameld, check. En geheel niet onbelangrijk, de koffiemachine aan, check!

Mijn collega wandelt binnen en al kletsend over de afgelopen dagen lopen we samen naar beneden. Zij duikt in het wasgoed en ik open de grote grijze kast. Deze kast is onze werkplek, hierin zit zo’n beetje alles wat we nodig hebben. Ons heiligdom. En als we de mobiele telefoon en de computer hebben opgestart staan we op afstand onder het toeziend oog van Amerpoort, onze werkgever.

Het gaat vandaag anders..

De telefoon gaat boven over.. Balen vergeten mee naar beneden te nemen! Dat wordt een sprintje trekken. Zo in die eerste uurtjes voor opening doe ik mijn rondje sportschool. Dat dan weer wel.

Het blijft even stil aan de lijn. Ik weet gelijk dat 1 van de jongens zijn aansluiting heeft gemist. No worries, we zien je verschijnen. Voor mij makkelijk gezegd, maar hij maakt zich druk. De start van de dag is hierdoor niet zo als altijd. Geen kopje koffie met elkaar. Geen goedemorgen-klets met collega’s. Het gaat vandaag dus anders, en dat is juist hetgeen waar mijn jongens en meiden moeite mee hebben.

Ondertussen is het praten en breien tegelijk: mail beantwoorden, overdacht lezen, rooster bekijken en afspraken plannen. Omkleden, droger aan en notities checken. Het is een klein team en zo houden we elkaar op de hoogte.

Goedemorgen

“Goedemorgen” klinkt het opgewekt als er een vroege vogel langs loopt. Ze is altijd de eerste. Zonder mopperen, met een grote glimlach, 5 dagen, 1,5 uur heen en ’s middags weer terug vanuit huizen. Een heel enkele keer is het anders. Grappig, wij horen dat al aan de manier waarop ze naar beneden komt. Hoe het “goedemorgen” klinkt als het niet echt een ‘goede’ is. We vragen haar binnen. Even vertellen wat eraan scheelt. Meestal genoeg om vervolgens boven aan te schuiven aan de stamtafel voor een kop koffie.

Zo langzaam aan druppelt iedereen binnen. Sommigen op de fiets of scooter. Andere met het openbaar vervoer en een groepje met de taxibusje. Connexion rijdt voor en de laatste club medewerkers stroomt binnen. Gierend en dollend komen ze binnen, blijkbaar was ’t weer gezellig in de bus. Terwijl ik koffie en thee zet, deelt mijn collega de takenmappen rond en geeft de pauzes door.. In al het geroezemoes mis ik een aanwezige stem. Ik draai me om of iedereen er is. En zie twee hangende schouders en een bedroefd gezicht in de deuropening staan.

“Kom eens even hier en vertel?” Hij legt z’n hoofd op mijn schouder en de tranen rollen over z’n wangen. “Het gaat niet goed met oma, ik denk dat ze dood gaat”. Troost en een knuffel heeft hij even nodig.

Het is negen uur we moeten aan de slag

8.50: Iedereen zit. Er wordt een tekening uitgedeeld voor een jarige job. Ik vraag even de aandacht voor het verhaal van oma. Van links en rechts krijgt hij een arm om zich heen geslagen. Tegenover hem zit een collega zachtjes te sniffen: “de zus van mijn oma is er ook niet meer hoor! Maar oma nog wel en dat is ook niet leuk voor haar”. Er wordt instemmend geknikt.

Een van de jongens die iets verderop zit wil ook graag wat kwijt… “moeten de parasols uitgedraaid worden? Ik heb namelijk gehoord dat er in het oosten van het land flinke buien kunnen vallen”

Mijn collega en ik wisselen een blik, tijd om af te ronden. Gelukkig hebben we er altijd 1 bij die de tijd bewaakt. En met een zacht stemmetje wordt ons allen duidelijk gemaakt “het is negen uur we moeten aan de slag!”

Wordt vervolgd….